آقای تمام قد مهربانی ها

قبل نوشت : بنا به درخواست دوستان تا آخر  هفته دست نگه می دارم و از شنبه عکس میذارم براتون.نگید بدقولی  کردم ها ... 

زهرا   من هنوز باهات خیلی کار  دارم...دور نشو .   

چند روز پیش  مامان بهم زنگ زد . گفت صمیم نذری  کرده بودی برای  امام رضا ؟ دلم لرزید ..گفتم چطور ..گفت  خواب  دیدم که نذر کرده بودی و یادآوری  شد که انجام بدی ... با زور و با هزار  بدبختی  جلوی  اشکام رو  گرفتم و نفس عمیق کشیدم .چقدر  قورت دادن بغض سخته .با صدایی  معمولی گفتم آره ..چشم مامان..حتما . مرسی  و خداحافظ ... و بعد همونطور  دراز  کشیده روی  تخت  اشک های  گرم  ریخت روی  گونه ام ..راستش  من هیچ وقت از  مسائلم با مامان یا کس  دیگه ای حرف نمی زنم . ممکنه سر بسته اشاره کنم به چیزی ولی بازش  نمی کنم هیچ وقت .اونقدر که شماها به من نزیک هستید و از  زندگی من خبر  دارید  خواهرم حتی  نمی دونه .بگذریم . این روزها  من و همسری اونقدر تحت فشار بودیم و  روزهای  سختی رو گذروندیم که حد نداشت . فشاراسترس و درگیری ذهنی به کمر  همسری زده بود و  حتی  نمی تونست  پشت فرمون بشینه . مورد  آبرو بود و  اعتبار  که از  هر  چیزی  مهم تره واسه من . مامان چند روز قبلش که حال همسری رو تلفنی پرسیده بود و گفت فلان دکتر بره من گفتم  نه ، دکتر  لازم نداره  مامان جان .استراحت و  فکر راحت لازم داره  مامان متوجه شد یک چیزی شده . فقط یک جمله گفت : گفت مامان جان ..نگران نباش ..درست میشه ..به مویی  بند میشه ولی بریده نمیشه .. درست میشه مامان ..بغض کردم . تو دلم گفتم پس کی ؟ دلخوشی های الکی میدن همه به من ...خلاصه  ما مثل پرنده ی  تو قفس  اونقدر  این مدت بال بال زده بودیم که تمام دست و بالمون زخمی و  خونی شده بود و در سکوتی غمگین به هم نگاه میکردیم  .

 فقط  یک هفته تا اتمام یک مهلت وقت داشتیم . روز  به روز  پلک چشم چپم  بیشتر  می پرید . ظاهرم رو  خوب و قوی  و  محکم نشون میدادم ولی از  تو  منتظر یک تلنگر بودم تا بریزم پایین . مهمونی میرفتم فکر و ذکرم این مساله بود .. مهمون  داشتم  فکر و خیالم جای  اون بود ...با همکارام می خندیدم یک پرنده زخمی بال  داشت در  وجودم آخرین  تقلاهاش رو میکرد ... تا اینکه فقط سه روز به اتمام مهلت موند . دیگه مستاصل شده بودم ...یک جور  حس تنهایی و غریبی شدید ..بهش گفتم با معرفت، داشتیم ؟ میبینی که چی به روزم اومده و  نشستی  فقط  نگاه میکنی ..بعد با خودم گفتم الان من پای  کی رو بکشم وسط ؟  بگم خدایا به حق  ابوالفضل ات ؟بگم به حق امام غریبت ؟ اصلا روم نمی شد اسم ببرم .اینکه این آدم های  بزرگ برای  خواسته های  کوچک من وسیله بشن ... خسته و در  مونده و تسلیم  صبح رفتم سر  کار . از  خونه که بیرون می اومدم گفتم حالا که کسی کار  ما رو  راه ننداخت و نشد  و نتونست و کاری که نباید بشه میشه .. امروز بخاطر خوشحالی  امام رضا (ع) و نه هیچ کس و هیچ چیز  دیگه ،از صبح اونقدر  با دقت و زیاد  کار  میکنم  تا هیچ کس  لحظه ای  منتظر  نمونه .. و گفتم تا پایان سه روز  هر روز ش  همین رو انجام خواهم داد .یک فکر سریع که از ذهنم گذشت . صبح تا حدود ساعت 10 کار  چند روز  رو انجام دادم . کاری که ارباب رجوع باید  مراجعه میکرد و در  حضور  خودش  مرحله مرحله می رفت جلو .تمام پرونده ها رو آماده کردم . امضاها رو گرفتم و  تحویل دبیرخونه دادم تا  هر  کس  اومد فقط شماره نامه اش رو بگیره و بره مرحله بعد و  لحظه ای  منتظر  نشه . این بار بخاطر  خوشحالی  خود خود  امام رضا  کاری رو  هدیه میکردم به ایشون  و هیچ توقعی  نداشتم . من خسته تر و  دل شکسته تر  از  این حرفا بودم که کاری  کنم و  امیدی  داشته باشم ...روم نمیشد  حتی  تو دلم هم درخواست کنم .  خلاصه اون روز  چند نفری  اومدند و وقتی  دیدند هیچ معطلی  نداره کارشون  خوشحالیشون به وضوح دیدنی بود . یکیشون یک خانم باردار بود . یکیشون از راه دور اومده بود و شب  جا نداشت بمونه تو این شهر .یک ساعت بعد و درست سر ساعت یازده صبح  و در  عرض  نیم ساعت جوری که من نفهمیدم چی شد و اصلا چطور شد با اشاره یک سر انگشت نورانی گره  باز  شد..باورم نمیشد ...به من گفته شد   تا 99 درصد  تا پایان روز  دوم مساله اکی  هست و  من میتونم کلا تسویه کامل رو انجام بدم . تموم این مدت  من تقلا کرده بودم و  روم به طرف  کسانی بود که خودشون محتاج تر  از من بودند  شاید  مالی  نه ..اما به واقع محتاج بودند ومن بهتم برد ...یک نفر واسطه کار من شد با اشاره کوچکی و نه بیشتر. مهلت سه روزه من به سه ماه کامل تبدیل شد و  پرونده ما در  اون بخش  کلا بسته خواهد شد و  تمام ..اما همه چیز  تازه شروع شد . شگفت زده بودم که ببین من تو دلم فقط  گذشت که حالا که کار   خودم لنگ هست  نذارم کار  مردم لنگ بمونه ..میدونم که در  سیستم اداری این وظیفه من  هست و برای  همین کار  حقوق  میگیرم ولی  در  عمل کم اتفاق  می افته بیشتر  از  خود مراجع، آدم جوش بزنه و کارها رو  بدون حضور  اون پیگیری کنه و به انجام برسونه تا دقیقه ای  طرف منتظر  نشه .چارت کاری من دستور  می ده که کار رو  به تعویق  نندازم ولی من رو ملزم به راست و ریست کردن اشکالات کاری  مراجع در صورت  عدم حضورش نمیکنه . خودم میدونم خنده دار  هست آدم وظیفه اش رو بگه لطف و هدیه ..ولی من خسته تر از  این حرفا بودم و  فقط  خواستم خودم رو با این کار آروم کنم .. بخشی از کار یک هفته ی  من ، اون روز  مرتب و دقیق انجام شد . من حتی  ظهر  متوجه نشدم علت یکهو برطرف شدن مشکلم چی بود و وقتی  عصر  مامان زنگ زد که نذری  داشتی؟  من فرو ریختم تو بغض ..به من یاد آوری شد و من فهمیدم این رون بی ارزش  ملخ ،مورد قبول سلطان این بارگاه واقع شده ... 

من اینا رو ننوشتم که بگید به به چه دل فلانی  داری  صمیم ..به والله نه ..من فقط  میخوام به اونایی که مثل من گیری  هست تو زندگیشون بگم  آدم خودش  خجالت میکشه وقتی  میینه به هر کس  و ناکس  امید میبنده  جز  خود خودش..اصلا بد فرم آدم رو شرمنده میکنه این خدا ... اینا رو نوشتم  تا بگم  مامانم راست میگفت .به مویی بند میشه ولی  پاره نمیشه ...بگم نذر  کردن به غذا دادن و  پول دادن و کار سخت کردن نیست .. خود من گاهی  نیت میکنم امروز  برای  رضایت خدا به هیچ کس  اخم نکنم و با روی  باز و  مهربون با مردم برخورد کنم ...همسرم روز زیارتی  امام رضا (ع) ممکنه نذر کنه امروز  تو شهر  8 نفر رو  سر راهش  تا یک مسیری برسونه و بگه یک صلوات هدیه امام رضا .  گاهی  از بغل یک ماشین که رد میشم و  میبینم راننده اخمو و ناراحت هست  میگم الهی به حق   کرمت و بزرگیت   امروز  این بنده خدا رو  خوشحالش کن و از  جایی  خوشحالی بهش برسه که گمانش رو نداره و  دل خودش و خونواده اش  شاد شه  ... این خوبی  خواستن برای  مردم و  قدم های  خیلی  خیلی  کوچولو  انگار  خیلی سریع تر از  ادعاهای بزرگ و  بوق و کرنا کردن ها  مقبول میشه .اون ها رو رد نمی کنم ولی  وقتی دست هامون خالیه با دلمون کار  کنیم برای خوشحالی  عزیزترین های زندگیمون و  شریف ترین های  خلقت . من با نوشتن خصوصی  ترین  بخشی  از  زندگیم که حتی  مامان خودم و  خونواده ام خبر ندارند  خواستم  بهتون بگم  بچه ها !من امتحان کردم .شد . شماها که حتما به اعتقاد واقعی  رسیدید  ولی  اگر  هنوز  شک دارید یک قدم بردارید ببینید با تمام عظمتش  ..خود خدا چطور دوون دوون میاد طرفمون ...اینا تشبیه های  من هست و ساحت مخاطب، خیلی بزرگ تر  از  این کلمات حقیر و  کوچک.. 

وسط نوشتن این پست چند بار بلند شدم..ایستادم .. به چشم هام در آینه نگاه کردم و با بغض یک لیوان آب  خوردم . به زور  خودم رو نگه داشتم  تا ....گاهی  اونقدر  حرف  هست برای  گفتن که بهتره فقط یک لیوان اب  خورد و همه رو داد  پایین ... بگذریم . 

خوشحالی  شماها و  اینکه من بتونم یک ذره کاری کنم  که غم از  دلتون دور شه یا جرقه ای  واسه یک روز بهتر  تو  ذهنتون زده شه  بزرگترین خواسته من هست در  اینجا. اینجا خیلی ها به من لطف  دارند .اصلا گاهی با یک کامنت روزم ساخته میشه  . تو همه ی این سال ها عده کمی  هم بودند که رد شدند و یک میخ تیز  زدند روی انگشت هایی  که داشت  برای  اون ها تایپ میکرد ومن  رو  متهم کردند که دارم از  حضورشون سوء استفاده میکنم ..گفتند  روی  ما ازمایشاتت رو  داری انجام میدی ..   بگفتند برای  حضور  ماو افزایش بازدیدت  نقشه داشتی از قبل ها .. و خیلی  حرف های دیگه ..دلم  در روزهایی که کسی خبر  نداره ، دلتنگ تر  از  این بود  که اینها رو هم روی دوشش بذارم ...من آدم جا زدن نیستم . من وسط  این حجم فشار  باز هم سعی میکنم خودم رو نبازم .روی  پاهام وامیستم دوباره . فقط بدونید  اونقدر  بیرونم اوکی  هست که همسری هم گاهی  بهم میگه کاش  مثل تو می تونستم راحت باشم ...و  تمام تلاش من اینه کاری کنم درونم هم به این همه آرامش برسه  و  دارم  ذره ذره میرم جلو ...خیلی  ها از من میخوان براشون دعا کنم .فقط  بگم هر وقت  فرصت زیارتی دست بده من به یاد  همتون هستم  حتی  اون هایی که اصلا نمی دونند من میخونمشون  و نتیجه این ها با محبت های بزرگ تر شماها به من برگشته همیشه . 

آخر این پست از طرف  خودم و  همه ی  خوانندگانی  که امروز یا هر  روز  دیگه از  هر  جای  دنیا که   این  نوشته ها رو میخونند و ارادتی و  مهری در  دل دارند ، به امام  مهربانی ها ، تمام قد سلام میکنم و  دست بر سینه رو به حرمش  می ایستم و زمزمه میکنم :   

اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی الامامِ التّقی النّقی و حُجَّّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثری الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه کافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلی اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِکَ