کرچ نامه!!!!

این روزا مثل مرغ کرچ!!! تو خونه میشینم و بیرون  نمیام. ای کوفت کاری بگیرم که از بس گفتم حالم خوبه و خوش خوشانمه زدم خودمو چشم کردم !! 

دقیقا هفته پیش بود که عصر پنجشنبه یه ذره احساس کردم دلم درد میکنه گفتم بذار یه کم برم پیاده روی شاید خوب شه!!!!(تخصص رو دارین که!!) شال و کلاه کردم و چون هوا هم کمی سرد بود گفتیم بریم یه دوری بزنیم و نی نی  های مردم رو دید بزنیم!!خلاصه آقا نیمساعت بعد احساس کردم داره حالم یه جورایی میشه.. با حالت تهوع خفیف عصر  اشتباه گرفتم و گفتم خوب میشه..حالا علی هم با دوستش همون جا قرار داشتن و پسره دیر کرده بود و متظر اونم بودیم.یه یه ربعی که گذشت علی متوجه شد دستام رو از جیب های پالتوم دارم به شکمم فشار میدم و قیافه ام یه جوری شده. گف خوبی؟ الکی گفتم آره بابا!!!! چقدر لوس میکنی منو...چشمتون روز بد نبینه الهی!آقا پنج دقیق بعدش من تو داروخونه دولا  دولا راه میرفتم و مشکل دردم رو به دکتر گفتم  که دقیقا سمت چپ شکمم درد داره بهش هم گفتم که امکان تماس با دکترم هم نیست چون دیروز پیشش بودم و الان بهش دسترسی ندارم. بهم گفت فقط میتونی استامینوفن ساده اونم نصفش رو استفاده کنی و روشو کرد او نطرف و با دوستش شروع کرد به ادامه صحبت!! دیگه از درد رو پا بند نبودم .رنگم مثل گچ سفید شده بود .سریع یه تاکسی دربست گرفتیم طرف خونه و الهی راننده اش خیر نبینه فک کن همچین این لاستیک ها رو میزون تو چاله چوله ها ودست انداز ها مینداخت که یک متر میپریدم بالا و از درد چشمامو میبستم که اشکام رو علی نبینه...فک کنم سخت ترین درد همه عمرم بود.بنا به توصیه  ملودی  عزیزم که گفته بود هر چی شد به هیچ وجه نباید استرس به دلت راه بدی و بترسی  چون خود استرس از اون مشکل برای بچه بدتره منم هی خودم رو دلداری میدادم که نه!! چیزی نیست و انشالله خوب میشم و درد رو تحمل میکردم.تا رسیدیم خونه دیگه من رسما مرده بودم از درد!! رو تخت خوابیدم به شکم یعنی روی همون نقطه ای که دردمیکرد خوابیدم و احساس کردم یهو کمی آروم تر شد!!علی سریع به اورژانس زنگ زد تا ببینه چکار کنیم و وقتی صدای لرزونش رو میشنیدم که به اپراتور میگفت نه!! خونریزی نداره .. هیچی ......چی؟ سقط؟ نه خانوم؟ چی میگین شما؟ و تق گوشی رو گذاشت من دیگه چیزی نشنیدم.به بیمارستانی که دکتره هست هم زنگ زدم و گفتن سونو تعطیله این وقت شب و اگه میخواین با دکتر تماس بگیریم باید بیایین اینجا تا بررسی بشه وضهیتتون و اگه لازم شد ما خودمون به دکتر زنگ میزنیم.خب من به دکتر حق میدم  برای هر چیز بی موردی ممکنه مریض هاش باهاش تماس بگیرن و مزاحم بشن ولی به علی گفتم چه فایده ؟ الان بریم بیمارستان نه سونو میشه کرد نه من میتونم دارویی چیزی مصرف کنم.بذار فردا صبح و بعد  با سلام و صلوات قرصه رو خوردم و دراز کشیدم.احساس کردم من فقط به دراز کشیدن و راه نرفتن احتیاج داشتم انگار و ت.و دلم گفتم خاک بر سرت که دیا بع خار همین راه رفتن امشب بدتر کردم اوضاع رو.خلاصه تا خود صبح هی از این شونه به او نشونه شدم و نه خودم خوابیدم و نه علی .به بیمارستان زنگ زدم و دکتر رو از تو اتاق عمل پیدا کردم و با بدبختی تونستن از همن جا باهاش حرف بزنم که گفت تا ظهر تحمل کن دردش رو وفقط دراز بکش رو تخت و اصلا تکو ن نخور ( چقدر هم من به حرفش گوش کردم!!) و سریع برو پیش دکتر فلانی که سونو کنه و بگو با من هم تماس بگیرن از بیمارستان و خبرم کنن چی شده.آقا انگار همون صدای دکتر مرهم دردم شد و کلی با ارامشی که بهم داد درد کلا رفت که رفت.به اصرار علی که سونو رو باید بری تابفهمیم چی بوده و انکار من که بابا خوب شدم دیگه!!(آخه از بخش زایمان مثل سگ میترسم!!نگو بخش سونو یه طبقه دیگه بود!!!)  عصرش رفتیم بیمارستان و وایییییییییییی نمیدونین چی شد.دکتر با دسنتگاه قوی که داشت چک کرد و کله منم تو مانیتور دستگاش بود و هی میپرسیدم دکتر این چیه؟ این کجامه؟ وای اینجام اینجوریه مگه؟؟ که آقای دکتر دیگه کم کم داشت عصبانی میشد و گفت اون کله ات رو بذار روی بالشت تا من چک کنم و به چیز خوب بهت نشون بدم....مثل بچه آدم به حرفش گوش کردم که یهو گفت یه لحظه نفس نکش و گوش کن.....خدای من.....انگار چند تا اسب با سرعت تموم داشتنن میدویدن و صدای سم هاشون توی اتاق میپیچید....پتیکو...پتیکو...پتیکو..با سرعت 150 در دقیقه....سرم رو که بالا آورده بودم تا فضولی کنم با دیدن  تصویر یه نوار قلب  تالاپی افتادم روی تخت ..خدای من صدای قلب کوچولوی ما بود که داشتم میشنیدم....انقدر ذوق داشتم که  مثل خل ها داد زدم علی ...علی ...بپر بیا اینجا...علی .....  که منشیه هول کرد و  سریع درو بست و گفت همراه نداریم  خانم و دکتر در حالیکه به شدت خنده اش گرفته بود  گفت دفعه بعد هر چی خواستی بیار تا صداش رو ضبط کنی و من که رو ابرا داشتم سیر میکردم  باز پرسیدم دکتر این قلب نی نی بود یا سم اسب های وحشی؟!!!! که دکتر بازم خنده اش رو قورت داد و گفت اگه به تو رفته باشه که همون دومی!!!! و بعد هم گفت هیچی نیست...نمیدونم برا چی اینقدر میگی دردد داشتی...همه چیز اوکی هست ...نکنه بلا ملایی سر خودت بیاری  ها...سعی کن بیشتر استراحت کنی.اینجور وقت ها هم راه نرو...احتمالا انقباضات داخلی بوده که  موردی نداشته.و وقتی همون جوری دستم به زیپ شلوارم از اتاق پریدم بیرون و داد زدم که علی!!! صدای قلبش رو شنیدم نگا ه های  اخمالوی چند تا خانوم و اقا و چشمهای خجالت زده  علی  منو به موقعیت  داخل سالن برگردوند و زود پریدم پشت پاراوان تا خشتکم از پام نیفته!!!!وای نمیدونین چقدر حس خوشگلی بود...تازه یه جا به دکتر گفتم ا آقای دکتر من خودم هفته پیش که دستم رو روی شکمم گذاشتم و با کورنومتر  تعداد ضربان قلب نی نی رو گذرفتم!!!!! 95 تا میزد که!!! و  با دست جای رو که نبض نی نی رو گرفته بودم  نشونش دادم و دکتر دیگه نتونست نخنده و گفت دختر جان!! این نی نی تازه 9 هفته و یکروزشه و تو اصلا  خودت با دست  همین جوری از رو شکم   نمیتونی ضربان قلب بگیری و احتمالا چون به شدت هیجان زده بودی و  انگشت های خودت نبض داشتن اون صدای قلب خودت بوده که  95  تا میزده!!!! و من تازه فهمیدم اونجایی که دستم رو گذاشته بودم  اصلا نی نی اونجا نبوده و یه دو  متری  پایین تر بوده!!!! خلاصه رفتم طبقه بخش زنان  و در حالیکه دست و پام بیحس شده بود  کفش های مخصوص شوپیدم و تو راه دیدم چند نفر نشستن پشت در یه اتاق عمل ودارن زار زار گریه میکنن!! فک کنین چه روحیه ای گرفتم من با دیدن این صحنه ها!!!! بعد به خانومه سر پرستار سونو رو نشون دادم و اونم با دکترم تماس گرفت و گفت همه چیز اوکی بوده فقط  باید استراحت کنه و این یکی دو قلم رو هم مصرف کنه که برام نوشتن تا دیگه دچار انقباضات آدم کشانه!!! نشم یهوووو و منم تو راه برگشتن دیدم یه وان گذاشتن تو یه اتاقی و  یه سری شلنگ و اینام بود فک کنم!!!گفتم ببخشید خانوم! این تو میزان؟!!!!!! خانمه گفت از هفته دیگه آرهههه!!! بذار راه بیفته !!!! و منم باز با قیافه ای خنده دار که هم توش ترس بود و هم فضولی باز پرسیدم نکنه او ن تو آدم خفه بشه!!!،؟ البته من شنا بلدم ها!!!! و اینجا بود که رسما از بخش منو انداختن بیرون چون حواسشون رو داشتم از یه خانومه که هی  داد میزد و عرق کرده بود!!!!(ووووییییییییییی) پرت میکردم.تازه روبروش هم بخش نوزادان بود که دیدم کسی دور و برش نیست ولی  تا اومدم برم توش یه خانومه هیکل گفت هی کجا؟ منم معصومانه گفتم دارم میرم جواب سونوم رو به دکترم اعلام  کنم!!( خوبه همین دو دقیقه پیش اونجا بودم!! تازه نیس دکترم خودش نوزاده!! این تو بستریش کردن انگار!!!) و اون خانومه هم منو صاف برد باز تو اتاق  همون خانم اولی که خیلی مهربون بود و با دکترم صحبت کرده بود!!!!!آی ضایع  شدم که الان چی بپرسم باز!!!! که الکی گفتم ببخشید پول این داروهایی که نوشتین چند میشه و خودم خنده ام رو به زور قورت دادم!!!!! اونم که حتما تو دلش گفت به این نمیخوره تحت حمایت کمیته امدادی چیزی باشه که!! با مهربونی اومد طرفم و گفت اونقدر نمیشه عزیزم!!! پول همرا ت داری؟ ومنم گفتم اره!!! اقامون اینا بیرون منتظرن و کلی هم پول همراهشه!!! و فلنگ رو بستم و در رفتم!!!!

اونقدر تو راه خندیدم که علی گفت کوفففففففففت!!! بسه دیگه!! باز میخوای بیفتی ور دل من!!!! و خداییش از او نروز یه جورایی میترسم برم بیرون!!!! وهی بهانه میارم و اگه خدا بخواد امشب تصمیم داریم بریم یه کم نی نی  ببینیم و جینگولک های نی نی ها رو و کیف کنیم....دعا کنین ای نی نی به قول دکتر به  مامان کره اسبش !!!! نره و من بتونم با خیال راحت پیاده رویم رو دوباره شروع کنم.

قربون همگی و مرسی که احوالم رو پرسیدیدن..ضمنا اون تیاتر روز جمعه هم ادامه ایشش و ویشش های روز قبلش بو د و تا تنور  هنوز داغ بود باید یه نون بربری  پخته میشد دیگه!!!!!  

پ.ن   

امروز نی نی مون دقیقا  ده هفته می شود....الهی قربونش بشه باباش!!!! از دو روز پیش هی دینگ دینگ!!! علی برام چی میخری برا ده هفتگی!!! و اونم هی گفت دینگ دینگ!!!! کوفت میخرم برا 10 هفتگی!!!!!باز من دینگ دینگ!!! اگه گذاشتم دیگه بهش دست بزنی!! باز اون دینگ دینگ!! تو رسما غلط میکنی... ( و تا خود امروز صبح ادامه داشت این بحث!!) حالا  صبر کنین اگه چیزی خرید من بهتون خبر میدم وگرنه روی پروژه تیاتر!! بعدی باس کار کنم...