پدر

تصویر پدر توی  ذهن سال های کودکی من  بابایی بود که صبح میرفت سر کار و قبل از  دو خونه بود و ناهار با صدای اخبار ساعت 14  اقای  حیاتی  خورده می شد و  گاهی  هم صبح پدر به شبش گره میخورد و  استقبال از پدر با یک لیوان چای  داغ تازه دم  خستگی رو از  تنش در می آورد. پدر من تصور ایده آل  هر  کودکی بود. مردی که همیشه غبطه بچه های  فامیل رو بابت داشتنش  توی  چشمهاشون میدیدم.مردی که کافی بود جایی پا بذاره  یا توی  جمعی  باشه دیگه مگه غم جرات داشت بمونه توی  اون فضا؟ مگه آدم ها غیر از شادی و  خندیدن چیز دیگه ای  بلد بودن اون  روز؟ پدری  که حتی بزرگترها فرق صدای اون و صدای  یه جوجه کوچولو که مادرش  رو صدا میکنه یا آلن دلون یا هزار صدای  دیگه رو از  اصلی تشخیص  نمیدادن. بابا توی  اجرا و استفاده طنز گونه از  همه پتانسیل هاش و بخصوص تقلید صدا یه هنرمند تموم عیار بود و وقتی  ماجرایی رو تعریف  میکرد دیگه بهتر از  اون کسی  نیمتونست چیزی تعریف  کنه. مردی که توی  خونه اش  همیشه مهمونی بود و سفره های بیست سی  نفره  تابستون ها توی  ذهن اکثر آدم های  فامیل هنوز هم مونده. پدر برای  ما نمونه کامل یک مرد خونواده بود . مردی که وقتی  بعد از  گاهی 12  ساعت کاری  به خونه بر می گشت باز  هم یکی  یکی  بچه ها رو میذاشت روی  کولش و  دور  هال بزرگ خونه میچرخوند و چقدر دیدنی بود  دنیا از  اون بالا..بهش  توی  دلم میگفتم مراسم تاج گذاری  شروع شد دوباره و  ما تاجی  میشدیم روی  کول های  پدر...و نوبت آخر  برای مادر بود که با اصرار پدر روی  کول هاش  بشینه و با شرم خاص  از بچه ها که دست میزدند و برای اینهمه  توان پدر هورا میکشیدند دست تکون بده و هی بگه شونه هات خسته شدن ..بسه ...پدر  انگار جایگاهش  توی  قلب بچه ها با نیروی  بدنیش  ارتباط  مستقیم داشت. روزهای تابستونی که پدر همیشه گرمایی  ما مستقیم از  بیرون  وارد حوض  خونه میشد و  خنکای  اب  همه خستگی  هاش رو از  تنش  در می آوردروزهایی که دخترک ده ساله اش  لباس  کاراته پدر رو میپوشید و توی  خونه همچین راه میرفت انگار  ملکه ای  پرنسسی چیزی  هست..روزهایی که با افتخار  عکس  های  نمایشنامه ها  و تئاترها و  گریم های  پدر رو به دوستانم تو مدرسه نشون میدادم ...روزهایی که پدر به ما یاد میداد اگر تو زندگی حریفت بالاتر از تو بود نذار ترس  رو تو چشمات ببینه فقط برو جلو...و اگر  حریفت پایین تر بود نذار  تحقیر رو تو چشمات  بخونه...بذار بیاد جلو... روزهای  کودکی  ما سرشار از پدری بود که شب های  تابستونش بوی  پشت بوم اب پاشی شده  میداد و  تلویزیون سیاه سفید  مخصوص اونجا رو روشن میکرد . پدری  که به غر زدن های  من و خواهرم برای  بالا بردن شام از  اونهمه پله فقط  میگفت وقتی برسین بالا دیگه از سختی راه یادتون  میره... وقتی ببینین چقدر  بالا اومدین  دیگه به راه فکر  نمیکنید فقط  خنکی  هست و چشم انداز باغی بزرگ پیش رو ..بابا همیشه تصویر زیبایی از آینده نشونمون میداد.از  پدر یاد گرفتیم دختر بودن چیزی  هست که برادرهامون هیچ وقت لذتش رو درک نخواهند کرد. از  پدر یاد گرفتیم زن باشیم ولی  مرد و مردونه زندگی  کنیم.  پدر هیچ وقت پول کف  دست من و خواهرم   نذاشت ولی شب  وقتی  همه خواب  بودند آروم زیر متکای  دخترهاش پول ها رو میذاشت تا دستشون جلوی  هیچ مردی  توی  زندگی  دراز نباشه.پدر  اجازه داد ما    برای  تابستون های  گرم آلاسکاهای  قرمز با آلبالوهای  تو حیاط  و نارنجی  با آب پرتقال  درست کنیم و به بچه ها بفروشیم و  چه طعم خوشی  داشت سکه های  دو تومنی  حاصل تلاش  من و خواهرم وقتی  توی  مشت لمسش  میکردیم...وقتی  پدر  فهمید تو دوازده سالگی  نقاشی هام رو به برادرهام میفروشم و سفارش  ازشون میگیرم برای  جلد کردن کتاب هاشون خنده بلندی  کرد و احساس کردم از  اینکه دخترکش  عرضه پول دراوردن داره  خوشش اومده. روزهای  طولانی سال تحصیلی به امید رسیدن تابستونی که پدر با یک جعبه بزرگ کتاب  کرایه ای  از کتابفروشی  فلسطین می اومد خونه سپری می شد.کتابهایی که من و خواهرم رو مسحور خودش  میکرد  و تنها چیزی بود که بازیگوشی های ما رو به چند ساعتی ارامش  تبدیل میکرد. هیچ وقت یادم نمیره کتاب ( پر) ماتسن رو چطوری از  لای  کتابهای  مخصوص  بابا کش  رفتم و  با چه ترسی خوندم و  دوباره برش گردوندم. کتاب های  کارآگاه های  امریکایی رو به نوبت با خواهرم کشیک میدادیم و میخوندیم اونم کی  کله صبح و با هر دعوایی بدترین تهدید این بود که دلت نمیخواد که بابا بفهمه چی  خوندی ؟!!! هیچ وقت یادم نمیره اون روزی که یه کتاب  بزرگ جلد زرد رو که مربوط  به اندام های  تولید مثلی  بدن انسان بود و راز و رمزهای  زناشویی  رو توش نوشته بود  رو از  بالای  تخت مامان کش رفتم و وقتی  دنبالش  میگشت داشتم  از  ترس  نقشه  میکشیدم که چطوری  بذارمش که نفهمه و به یه بهانه ای  ده دقیقه ای  مامان رو فرستادیم خونه همسایه  و کتاب رو با ناشیگری  تمام گذاشتیم زیر متکا و  کتاب  تا سال های  بعد و تموم شدن کودکی و نوجوونی  ما هنوز پنهان بود و مامان خبر  نداشت دو دور   خونده شده اون کتاب  با اینهمه مواظبت. من تا سال ها هنوز خیلی  کلمات تخصصی و  گاها متداول رو تو خوندن اشتباه با خودم تلفظ  میکردم و ناشی  از  این بود که خیلی زود سراغ کتاب های آدم بزرگ ها رفته بودم و  فقط  میخوندم و می رفتم جلو... شاید باورتون نشه من تا همین ده سال پیش  به کلمه اذعان    میگفتم   ادغان!!! یا به غیر  مترقبه میگفتم غیر  متقربه!!!! خلاصه پدر همیشه حضورش  نزدیک بود ولی  نمیشد خیلی  به حریمش وارد شد. ابهتی  صمیمی داشت و بزرگتر که شدیم وقتی شونه به شونه بابا میرفتیم سینما  یه طوری  بازوی  بابا رو میگرفتیم تا همه دنیا اشتباه کنند و فکر کنند ما زن  این مرد هستیم!! و داریم میرم کلاه قرمزی  ببینیم با هم.!! من اما  از  همون اول خیلی به کلاس و ملاس و اینا اهمیت میدادم انگار  چون هیچ وقت یادم نمیاد بعد از شش سالگی  با بابا رفته باشم موتور سواری و  بابا  هر  چیزی  اراده میکرد کافی بود بگه : نکنه دلت میخواد با شلوار  کردی و دمپایی و موتور بیام دم مدرسه دنبالت و  لهجه دار هم حرف بزنم!؟؟؟ و من نمیدونم چرا اینقدر  خنگ بودم که این شوخی رو همیشه جدی  میگرفتم و  کابوسی بود برام توی  اون سال ها!!

همیشه یه کار  مامان برام سوال بر انگیز و در  اون سن و سال خیلی بیرحمانه به نظر  می رسید: چرا همیشه بهترین  بخش  غذا ..سر  گل  چایی ( اولین لیوان چای  تازه دم)  و  بهترین و خوشمزه ترین  تیکه همه چیز  مال بابا بود..حتی  اگه مامان از  سهم خودش  میگذشت...و همیشه به خواهرم میگفتم این مامان شوهرش رو پر رو میکنه با این کارا...وقتی  هست همه میخوریم وقتی  هم کمه  خب  همون رو تقسیم بکنه بین خودش و بابا دیگه!!! چییییییش!!! و بعد ها فهمیدم حرمت مرد خونواده هر  چند به غذا نیست ولی  توی  چشم بچه ها به همین چیزهای  کوچیک شکل میگیره. کمی بزرگتر  که شدیم من موندم و  غصه تبعیضی  که بین من وبرادرم تو ازادی  بیرون از  خونه  کم کم داشت خودش رو نشون میداد...هیچ وقت دعوایی که تو سن 17 سالگی با مامان کردم رو یادم نمی ره که نذاشت من برم با دوستام سینما و دقیقا دو روز  بعد بابا اجازه داد برادرم که از  من 4 سال کوچیک تره با دوستاش برن  سینما  و  البته تلاش برای شیره مالی سر من  که با مربی  مدرسه میرن افاقه نکرد و من زخم خورده و  دل چرکین فقط  آرزو میکردم  زودتر  18 ساله بشم و رها شم از  اینهمه !!! محدودیت..

.الان که به او نروزها نگاه میکنم میبینم خب  چند تا تولد و  مهمونی  و گپ و گفت دور  از  چشم مامان باباها  رو شاید با دوستام از  دست دادم ولی  یاد گرفتم برای رسیدن به چیزی که بهم به آسونی  داده نشد تلاش  کنم و   مهم تر  از  همه زندگی کنم با اعتمادی که به من شکل گفته...و وقتی  نوزده ساله شدم و صبح میرفتم  دانشگاه و شب برمیگشتم دیگه هیچ کس  نپرسید  کجا بودی و با کی بودی..توی  چشم های  بابا که گاهی  دورادور  مواظب  من  و دوستام بود  اعتمادی  عمیق رو میدیدم.اعتمادی  که هرگز کم یا آلوده به خطا نشد. من از  پدرم یاد گرفتم رها کنم اون کسی رو که دوست دارم  تا خودش  مثل بادبادکی  سبک توی  باد ملایم به پرواز  دربیاد و  نخ مطمئن  و  قوی  توی  دست های  من باشه.کشیدن بی جای  نخ فقط  باعث  میشه دست ها عمیق بریده بشه و بادبادک محصور  در  دست هایی که با هر نوازش  رنگ خون و  آلودگی رو روی اون به جا میذاره تلاش  کنه راه فراری  پیدا کنه. من یاد گرفتم اگر  تند بادی  بادبادکم رو با خودش برد شیون کنان دنبالش  نباشم و بذارم روی درختی  یا پشت بومی  اروم بگیره و اون وقت تصمیم بگیرم ارزش  دوباره اوج گرفتن داره یا نه ...(البته اول یه دور  بادبادک رو جر جرش میکنم بعد تصمیم میگیرم ها!!!!دختر  کرد الکیه  مگه!!)

و اما این روزها پدر گاهی  عمیق به من نگاه میکنه اونقدر  عمیق که حس  میکنم تا  انتهای  وجودم رو مبینه ...وقتی  پسرکم رو در  آغوش  میکشم  و بوش  میکنم ..وقتی شرمگین و با حیا دست ها م رو از زیر  دست های  همسرم در میارم جلوی بابا و وقتی با برادرم مسابقه جوک لوس  گفتن میذارم  با هر حرکتی  انگار ذره بین پدر بیشتر روی  ما متمرکز  میشه...پدر سال های  رفته رو در  من و  خواهر و برادرم میبینه انگار..از  او ن مرد  ورزشکار که به راحتی  یه آدم 80 کیلویی رو روی  کولش  میذاشت  و تو دوچرخه سواری  و طناب زدن تا مدت ها  رقیب قدری  نبود براش  حالا مردی  مونده که هر وقت به انگشتان کشیده و  انگشتر  عقیق اصل یادگار پدرش نگاه میکنم  دلم داغ میشه...دلم همون  سال ها رو میخواد...دلم میخواد بابا به پسرکم  شگردهای  طناب  زنی  حرفه ای رو یاد بده و  مثل من و خواهرم که دوچرخه سواری رو یاد گرفتیم از  بابا  و  بیشتر صبح هامون با بدمینتون بازی توی  پارک ملت گذشت پسرک من هم بالا پریدن ها و هیاهوی  پدرم رو ببینه و بدونه اون هم روزی  مردی بوده که خیلی ها به دخترهاش  رشک میبردن بابت داشتنش. پدر  این روزها ترجیح میده توی  تنهایی  اتاقش  یادداشت هاش رو مرتب  کنه و  روزنوشت هاش رو با وسواسی  عجیب  بنویسه. چشم های  پدر این روزها از  دست به دست چرخیدن آلبوم کارهای  هنریش برق  نمی زنه  هر  چند  درخشش چشم های  بابا رو وقتی  میبینم  دلم آروم میشه. من در خودم  بزرگ میشم  وقتی  میبینم  دست زدن به خودنویس ها و خودکارهای رنگی و گرون قیمت  بابا...ورق زدن کتاب  شجره نامه خانوادگی  ما که چیزی بیشتر از با ارزش  هست برای  بابا  فقط  برای  یه پسر  کوچولوی  یه ساله مجازه. دلم میخواد یونا از پدرم یاد بگیره گره زدن کفش  هاش رو ..کاری  که من از پدرم یاد گرفتم ...یاد بگیره واکس زدن کفش های خونواده رو ..کاری  کا بارها شاده بودم پدرم با چه عشقی  انجام میده...یاد بگیره اعتماد کردن رو .. حسی که پدر در ما به زیبایی بوجود آورد ...دلم میخواد به بابا اعتراف کنم هنوز  هم وقتی اون شلوار  کردی سیاهت رو میپوشی و انگار  عزیزت  هست  من همون دخترک ده ساله میشم که میترسم  کسی  تورو ببینه توی اون لباس ولی  این باعث نمیشه بهت افتخار  نکنم ..باعث نمیشه روزی که تو مراسم فارغ التحصیلی من سخنرانی کردی و من با غرور به بچه هایی که پدرهاشون شیک تر  از  تو و مادرهاشون با کلاس  تر  از مامان بودن با غرور  نگاه  کردم  و به تو افتخار  کردم رو یادم بره...  پدر بزرگ به تو چیزهایی یاد داد که آدم های  دور وبرت نداشتن و  تو به ما چیزهایی یاد دادی که ارزش  او نها رو الان میفهمم و من هم سعی  میکنم به پسرکم چیزهایی رو یاد بدم که به قول تو  اون ژن شازده بودن فامیل پدرت گم نشه توی  این دنیای فراموشکار آدم  گم کن!! شازده بودن در 40 سال پیش  توی  خونواه  پدریت به عمه های  ....السلطنه و  مادر بزگ شاجانت بود و پدر بزرگ (آقا خان)  و در  این روزگار به دل شاد و صمیمت کودکانه و اعتماد به دنیاست... بهت قول میدم  شاهزاده ای رو تربیت کنم  که تاج عشق و بخشش وانسان بودن روی  سرش بدرخشه و روزی  خودت بهش  بگی به بودنش و  داشتنش افتخار میکنی.

هر روز  روز توست پدر .. حتی اگر  تقویم چند روز  ورق  خورده باشد. 

بوسه ای با احترام بر دست های نرم  و انگشت های  کشیده و نوازشگرت...