این همه درک...

روبروی دریا نشسته بودم..روی یک تخت قدیمی که تار و پود  قالیچه قدیمی رویش  بوی  مطبوع قلیان و صدای  خنده و شوخی آدم ها و شادمانی اشان را هزاران بار  شنیده بود...روبرویم فقط آب بود و آب ..افقی  آبی ...زیر افتابی نه گرم ولی  مطبوع پاییزی ..ساحل بعد از  تعطیلات و هیاهوی آدم های شاد حالا خلوت  و ارام  کنار  دریا دراز  کشیده بود و دست های  هم را گرفته بودند .بوی خوب  جوجه کباب و دودش از پشت سرم در  هوا پیچیده  بود...مردی با شلوارک همراه با سگش  آن طرف تر  ارام روی  ماسه ها راه می رفت و من به حرکات بازیگوشانه سگ و ارامش مرد نگاه  می کردم.خودم را در  آفتاب رها کردم و چشم هایم را بستم..صدای موج ها خستگی این روزهای  شلوغم را با خودش برد و دور و دور تر شد.نسیم خنک ..بوی  زغال آتشی و صداهایی دور که خنده بود و دلم را از خوشی  پر می کرد.. لای  چشم هایم را کمی باز  کردم..با همه توان بینی ام را پر کردم از بوی  دریا و هوای  تازه ...

شپلقققققققق!!! یک چیزی  محکم خورد توی کله ام..و چیزهای  دیگری  ریخت روی  سرم و چشم و دهانم را پر کرد..  ظرف  پلاستیکی  پر از  ماسه که پسرک برای  ابراز علاقه از  پشت سر  روی کله من پاشیده بود و دریا و آرامش و بوی  کباب وهمه چیز را دود کرد و به هوا فرستاد.برگشتم و نگاهش  کردم..آمدم اخم کنم با دیدن دو تا چشم مشکی براق که ماسه ها را نشانم می داد و دهان کوچکی که پر از  ماسه شده بود!! و شکم قلمبه ای که تا نصفه بیرون آمده بود و پاهایی  لخت خنده ام گرفت..بغلش  کردم و گذاشتم خیال ارامش و خیال موج آب باشد برای بعد ها..وقتی که پسرکی  کوچک اینهمه منتظر آغوش من نباشد...

******

این روزها عجیب  گیر داده ام به داشتن لحظه های  شخصی.ساعت یک نیمه شب  وقتی  همه خواب هستند آرام روی  کاناپه دراز  می کشم و پتوی  مسافرتی  سبز و گرم و نرمم رو می اندازم رویم وبه بخاری که از  لیوان قهوره فوری بلند می شود نگاه میکنم و  با اشتیاق  کتاب تازه ا م را می خوانم..موضوعی که تازگی ها برایم جذاب شده است ..زنان وحشی جنگل های آمازون ......و وسطش  خنده ام میگیرد وقتی  یاد چشم های  گرد علی می افتم که روی  جلد کتاب  خیره مانده و با وحشت به من نگاه می کند.

*******

دلم برای راننده اژانس دیشبی  سوخت. وقت دکتر  داشتم و قرار بود علی آنجا باشد تا با هم برگردیم. برای پسرک تخم مرغ آب پز کردم تا بین راه عصرانه اش را بخورد.هوا سرد بود و شیشه ها بالا و مسافر کوچولویی که لقمه لقمه مادرش  دهانش  تخم مرغ عسلی  می گذاشت و بوی  خوشایندی!! که در  نیم متر فضا پیچیده بود. از راننده چند بار عذر  خواستم و آنقدر  فهمیده بود که اجازه نداد شیشه را بدهم پایین تا حداقل آنهمه عطری که زده ام با بوی  تخم مرغ قاطی  نشود!! از  درک بعضی آدم ها خوشم می آید. در  دل تحسینش کردم.

من به بو حساسم.مثلا  چون می دانستم که دکترم گلوو گردن و محل لنف ها را با دست چک می کند به همه مواضع مورد نظر  کمی  عطر زدم!! تازه کرم خوشبویی هم زدم که با خودش  نگوید چرا این از وقتی بچه دار شده بوی  روغن کرچک!! گرفته!! ایشان دکتر  خانوادگی ماست و من را از نوزادی  دیده تا همین الان.  فقط  انگشت هایم را کاملا دور از  صورتش  نگه داشتم تا بوی  تخم مرغی که با عشق در  دهان کوچک پسرک گذاشته بودم با بوهای  دیگر قاطی  نشود...راستش را بخواهید انگشت هایم تا یک ساعت بعدش هم بوی  دهان خوشبوی یک آدم کوچولو را می داد...خودم خوشم امد.

راستی همین الان یادم آمد چقدر  مادر بودن گاهی مغز و اعصاب  می خواهد. دیروز عصر  دراز  کشیده بودم و یونا داشت برای  خودش  بازی  میکرد و من هم کتابم را می خواندم. یکدفعه آمد بالای  سرم و با شدت تمام با نشیمن محترم نشست روی  چشم راستم...دنیا که سیاه شد یکباره بماند.. فقط  مانده بودم چطور بین این همه اعضا فقط چشم من را لایق  نشیمن محترم دانسته..حالا ما هم شنیده ایم که بچه نور چشم مادر  پدر  است ولی  دیگر انتظار  این درک را از بچه یک سال و نیمه نداشتیم...